Chirurg

TYTUŁ: Chirurg

AUTOR: Michał Larek
WYDAWNICTWO: Oficynka
ROK WYDANIA: 2020
LICZBA STRON: 390

Kolejna książka od wydawnictwa Oficynka - tym razem to kryminał, którego akcja dzieje się w latach 80 w Poznaniu.

Martynka przygotowuje się do swoich 12 urodzin, przed przyjściem gości chce nazwać trawy dla swojego króliczka. Z tego krótkiego spaceru nigdy nie wraca. Okaleczone ciało dziewczynki znaleziono niedaleko cmentarza.

Sprawą zajmuje się "Zabójcza trójka" czyli milicjanci z nowo powstałego Wydziału Zabójstw Komendy Miejskiej w Poznaniu: porucznik Dagmara Madej (Zbój) i jej koledzy Freddy i Harry. Ówcześni milicjanci chyba lubili przezwiska, na pewno jednak uwielbiali papierosy i wódkę - charakterystyka przedstawicieli prawa tutaj wypadła bardzo realnie. Ekipa zabiera się do pracy, szybko dochodzą do wniosku że kluczowa dla sprawy jest profanacja zwłok. Okazuje się że na cmentarzu naramowickim doszło do kilku incydentów - ukradziono zwłoki, rozkopano grób - czy w Poznaniu grasuje "wampir" nekrofil?

W toku śledztwa okazuje się że podejrzanych jest aż nadto. Milicjanci sprawdzają każdy wątek. Jak się okazuje ta dewiacja seksualna nie jest aż taką rzadkością. Autor nie poszedł w strone makabrycznych opisów, to co zaserwował czytelnikowi wystarczy do pobudzenia wyobraźni, a przez to książki nie można odłożyć aż do ostatniej strony.

Atmosfera się zagęszcza. Poznajemy również odczucia mordercy (czy tylko nekrofila !?) więc można samemu przeprowadzić śledztwo - co bardzo w powieściach lubię. Tropy się mnożą, drobiazgowe śledztwo wyklucza kolejnych podejrzanych, największe znaczenie dla pracy milicjantów mają tutaj działania operacyjne.

Na taką powieść czekałam cały marzec, lekki styl, wciągająca fabuła, charakterystyczni bohaterowie, świetna zagadka kryminalna. Klimat lat 80 XX wieku jak najbardziej wyczuwalny, ale nie determinuje fabuły. Na zakończenie dodam iż wydarzenia w książce inspirowane są prawdziwą zbrodnią - to co prawda luźny związek ale mimo to gdzieś z tyłu głowy ma się  myśl że mogło to zdarzyć się na prawdę. Polecam

Jak dobrze że na półce stoi jeszcze jedna książka pana Michała. Może uda mi się przeczytać ją w kwietniu.

Jest to 31 książka, którą przeczytałam w 2020r.

Książka bierze udział w wyzwaniu:

Olimpiada czytelnicza u Pośredniczka książek

Nowoczesna czarodziejka

TYTUŁ: Nowoczesna czarodziejka

AUTOR: Ewa Kassala
WYDAWNICTWO: Videograf
ROK WYDANIA: 2020
LICZBA STRON: 266

Po poradniki sięgam bardzo rzadko ale na propozycję wydawnictwa Videograf dałam się skusić. Opis zapowiadał pełną humoru podróż w głąb siebie, zawierzenie intuicji i znalezienie recepty na sukces.

Ewa Kassala 

to autorka powieści o królowych starożytności, o silnych kobietach z czasów Biblii, jej książki tłumaczone są na język angielski i hiszpański. Wydała też kilka poradników. W książce "Nowoczesna czarodziejka" odnosi się do magicznych rytuałów, ale przede wszystkim do magicznego miejsca jakim jest Opolszczyzna.

Poradnik podzielony jest na trzy części. 1. Historia, 2. Twój sukces 3. Moja Opolszczyzna. Wstęp jak dla mnie jest nieco naiwny, ale czytając go z przymrużeniem oka dostrzegłam sporą szczyptę humoru. Cześć historyczna bardzo mi się podobała, bo akurat takie ciekawostki lubię.

W części poradnikowej znajdziemy sugestie jak dobrać ubiór do sylwetki, jak wywołać dobre pierwsze wrażenie, jak zapanować nad gestami, jak korzystając z darów natury sporządzić uzdrawiające napoje, jak zdobyć mężczyznę. Informacje podane w krótkiej formie, wypunktowane łatwiej się zapamiętuje i można je z powodzeniem zastosować.

"Kariera czy władza to moment, którego podstawą są ci, którzy wcześniej latami karmili nas w rozmaity sposób i pokazali nam, jak dzielić się sobą dla dobra wszystkich. Sukces nie należy do nas, chociaż czasem na nasze ręce otrzymujemy pochwały. Mamy w niego wkład, ale jest on drobny w porównaniu z zasługami wszystkich tych, którzy umożliwili nam rozwój, którzy swego czasu gotowali nam godzinami rosołki czy wycierali zapłakane oczy, zamiast dać się publicznie oklaskiwać. Sukces pojawia się we mnie, gdy mam udział w szczęściu innych."

Ten cytat to główne przesłanie tej książki. Sukces to nie tylko JA, to ludzie dzięki którym go osiągnęłam i ludzie dla których go spożytkuję. Ogromnym plusem są opowieści kobiet, które wykorzystują "magię sukcesu" by pomagać innym i osiągnąć osobiste szczęście. To bardzo inspirujące postacie.

Na uwagę zasługuje również przepiękne wydanie. Nowoczesna okładka, piękne zdjęcia wewnątrz, kolory użyte do podkreślenia ważnych myśli. Taki poradnik czyta się z przyjemnością.

Jak wspomniałam początkowo trochę sceptycznie podeszłam do lektury, ale faktycznie - magia tkwi w każdej z nas. Intuicja, moc, determinacja, ogarnianie codzienności - kobiety zdecydowanie mają w sobie to coś.

Dacie się skusić?

Jest to 30 książka, którą przeczytałam w 2020r.

Książka bierze udział w wyzwaniu:

Olimpiada czytelnicza u Pośredniczka książek

Od Arki

TYTUŁ: Od Arki Jahwe do Kościoła Trójjedynego Boga
AUTOR: Andrzej A. Napiórkowski
WYDAWNICTWO: Bernardinium
ROK WYDANIA: 2019
LICZBA STRON: 231

Została mi do zrecenzowania ostatnia książka z pakietu, który otrzymałam w styczniu od portalu Sztukater. Jakoś tak ciągle przesuwałam ją na koniec kolejki, a przecież temat jest dość interesujący.

Andrzej Adam Napiórkowski to polski duchowny katolicki, paulin, teolog, profesor nauk teologicznych, profesor zwyczajny Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. Ojciec Napiórkowski podjął się wyzwania przytoczenia historii judaizmu i odniesieniu jej do nauk Jezusa z Nazaretu i powstania kościoła.

Jestem osobą wierzącą ale jak zauważyłam po przeczytaniu tej książki nigdy nie pogłębiałam wiedzy w tym zakresie (oprócz lekcji religii w czasach szkolnych). Znam ogólnie wydarzenia ze Starego Testamentu, dość dobrze z Ewangelii i raczej wybiórczo te z Dziejów Apostolskich. Książka ojca Napiórkowskiego otworzyła mi oczy na pewne kwestie i na pewno zmobilizowała do dalszych poszukiwań.

Dawno nie czytałam książki popularno-naukowej w której tyle razy używałam ołówka i karteczek indeksujących. Podkreślałam i zaznaczałam fragmenty, kilka z nich opatrzyłam wykrzyknikami, część znakami zapytania - to akapity które muszę jeszcze przemyśleć i poszukać o nich informacji w innych źródłach.

Książka podzielona jest na rozdziały i podrozdziały, forma jest przejrzysta. Język dość prosty, chociaż zdarza się że autor używa słów i pojęć wymagających wytłumaczenia (musiałam sama dowiedziec się co one znaczą), więc jest to pewna uciążliwość. Autor opiera się na Piśmie Świętym podając odnośniki do cytatów, wspomina również opracowania Benedykta XVI czy Jana Pawła II na temat Kościoła.

Dzieje biblijnego Izraela to bardzo ciekawa złożona historia. Formy kultu rozwinęły się na bazie wierzeń i praktyk koczowniczych plemion semickich. Hebrajczycy znajdowali się pod wpływem religii starożytnych ludów Mezopotamii i Egiptu ale jako jedyni wierzyli w jedynego i niewidzialnego Boga. Historia ludu Izralea musi być ujmowana jako historia religijna.

W Palestynie w czasach Jezusa istniało wiele warstw społecznych, i to bardzo zróżnicowanych nie tylko pod względem ekonomicznym ale i religijnym. "Należy pamiętać, że teksty nowo testamentalne przekazują dość negatywny obraz Żydów judaizmu. Nie ma tam prób wyjaśnienia religijnych różnic pomiędzy grupami, a cała elita żydowska ukazana jest niedouczona i nieoświecona, w przeciwieństwie do Jezusa Chrystusa." Dlatego tak ważnym jest próba rekonstrukcji złożonego ówczesnego środowiska żydowskiego. 

Różnica między judaizmem a wspólnotą jaka gromadzila się wokół Jezusa to przykazanie miłości bliźniego i nieprzyjaciół. Chrześcijaństwo to religia miłosierdzia na co dzień, w judaizmie jest ono zaledwie raz do roku w święto Jom Kippur (Dzień Pojednania).

Początki Kościoła Trójjedynego Boga nie zawierają się tylko w Nowym Testamencie. Osoby i działania Jezusa nie można poprawnie rozumieć w oderwaniu od Starego Testamentu. Kościół trzeba widzieć nie jako dzieło Jezusa, ale nade wszystko wydarzenie wspólnoty człowieka z Trojjedynym Bogiem. 
Arka Przymierza towarzyszyła Żydom w ich wędrówce przez pustynię do ziemi obiecanej, tak Maryja jest zawsze z chrześcijanami w ich drodze z Chrystusem. W Kościele Maryja jest objawiona jako Nowa Arka.

To tylko niektóre tematy poruszane w tej książce, znaczną jej część zajmuje również rozważanie na temat wydarzeń Wielkiego Tygodnia. Może teraz mając więcej czasu siegniecie po jakieś opracowanie Pisma Świętego, by pogłębić.swoją wiedzę? Myślę że na blogu spotykają się różne osoby, o różnych poglądach religijnych czy przekonaniach, wpis nie ma na celu nikogo pouczać, a tylko zwrócić uwagę na możliwość poznania historii Izralea i odniesienie jej do nauk  Jezusa z Nazaretu.

Jest to 29 książka, którą przeczytałam w 2020r.

Książka bierze udział w wyzwaniu:

Olimpiada czytelnicza u Pośredniczka książek

Wioska kłamców

TYTUŁ: Wioska kłamców
AUTOR: Hanna Greń
WYDAWNICTWO: Czwarta strona
ROK WYDANIA: 2020
LICZBA STRON: 334

Jeszcze przed zamknięciem bibliotek udało mi się wypożyczyć książkę idealnie pasującą do wyzwania u Ejotkowe postrzeganie świata. Kiedyś czytałam już jedną książkę pani Hanny Greń, Cynamonowe dziewczny zrobiły na mnie dobre wrażenie.

Dioniza Remańska była policjantka próbuje rozwiązać zagadkę śmierci swojego ojca. Piotr Roszak został zamordowany, a jego zabójcy już odbywają karę w więzieniu, młoda kobieta czuje że jednak coś tu nie gra. Wyrusza do Strzygomia - wioski kłamców by przeprowadzić prywatne śledztwo.

Pierwsze sto stron niestety nieco mnie nużyło. Dialogi wydawały mi się sztuczne - zwłaszcza rozmowa Dionizy z ojczymem. Bardzo mnie to zdziwiło, ponieważ książka nie jest debiutem autorki, a wręcz przeciwnie - ma ona na swoim koncie już kilka świetnych kryminalnych pozycji.

Na szczęście akcja się rozwija, napięcie rośnie. Dochodzi do morderstwa, szantażu i próby zdyskredytowania Dionizy. Kobieta ma jednak niewiele do stracenia, przecież już jakiś czas temu odeszła z policji. Pojawia się cała plejada bohaterów drugoplanowych, niestety stworzonych według schematu przystojny = zły, nieurodziwy = dobry, u postaci kobiecych nie rzuca się to aż tak bardzo w oczy. Na plus jest oczyszczenie z podejrzeń osoby, która od początku wydawała się zdolna do popełnienia przestępstwa - w bardzo ciekawy, a przede wszystkim realny sposób zostało to opisane.

Dionizę mogłabym polubić to pewna siebie inteligentna kobieta. Popełniła jednak jeden kardynalny błąd: prowadziła prywatne śledztwo, dotarła do urządzenia elektronicznego jednaj z osób zamieszanej w sprawę, ale nie sprawdziła jej messengera, bo na pewno zrobiła to policja skoro oni mają telefon - nie miało sensu powielanie ich działania. Serio?

Po przebrnięciu przez pierwsze 100 stron czyta się już lekko i z rosnącym zaciekawieniem. W dialogach nie jest już drętwo, opisy nie są zbędnymi wypełniaczami, dochodzi do kilku zwrotów akcji. Klimat małej, zamkniętej miejscowości nie jest jednak w pełni oddany, jak na wioskę kłamców za dużo osób chce z Dionizą współpracować.

Podsumowując nie jest to idealna książka, mix obyczajówki i kryminału, ale na pewno nie thriller. Nie czytało się najgorzej, ale myślę że dla wielbicieli kryminałów to trochę za mało, dla czytających na codzień obyczajówki będzie w sam raz.

Jest to 28 książka, którą przeczytałam w 2020r.

Książka bierze udział w wyzwaniu:

Olimpiada czytelnicza u Pośredniczka książek

Kruk andaluzyjski

TYTUŁ: Kruk andaluzyjski
AUTOR: Katarzyna Dryńska
WYDAWNICTWO: Oficynka
ROK WYDANIA: 2019
LICZBA STRON: 223

Nabrałam ochoty na jakąś czytelniczą sensacje. Wzmożone bicie serca, szybsze przewracanie kartek, podążanie za bohaterami, ani chwili wytchnienia - wydawało się że wszystkie te elementy zapewni mi powieść debiutującej autorki "Kruk andaluzyjski".

Ewa Mulner ceniona dziennikarka przechodzi kryzys. Przytłoczona rzeczywistością szuka tematu który pomoże jej wrócić na właściwe tory, który podniesie jej prestiż i przyniesie sporo zysków. Wpada na świetny pomysł - napisze o małżeństwie Majchrzaków, które zaginęło w Wenezueli na terenie zajetym przez partyzantów. Plan dobry, aprobata naczelnej jest, informator na miejscu umowiony; można się więc tutaj spodziewać wartkiej emocjonującej akcji. Nasza bohaterka jednak wsiada do samolotu lecącego fo Hiszpanii. Spędzając wakacje w Maladze kobieta koordynuje śledztwem w Wenezueli. Rozmawia i wydaje rozkazy przez telefon, Pedro Martinez któremu sowicie zapłaciła podejmuje się znalezienia zaginionych Polaków.

Ewa jest bohaterką nietuzinkową, ale nie taką jakiej bym się w takiej powieści spodziewała. Jest inteligentna, sprytna i pewna siebie, ale szczerze mówiąc wolałabym ją oglądać jak przedziera się przez tereny Wenezueli niż jak spaceruje sobie po Maladze.

Na plus tej powieści na pewno są plastyczne opisy hiszpańskiego wybrzeża. Zagadka zaginięcia Majchrzaków jest tutaj zaledwie pretekstem do ukazania wnętrza i psychiki bohaterów. Ewa "prowadząca" dziennikarskie śledztwo stawia siebie na piedestale, ale nieoczekiwanie i bezszelestnie pojawia się ktoś kto wie więcej niż ona.

Ciężko mi jednoznacznie ocenić tę książkę. Autorka miała pomysł i na fabułę i na bohaterów i konsekwentnie go realizowała. Co do odbioru powieści to nie spełniła moich oczekiwań - opis na okładce zbyt wysoko postawiona poprzeczka. Kryminał? Sensacja z elementami grozy? Raczej nie. Powieść obyczajowa z elememtami psychologicznymi i przygodowymi już bardziej.  Czyli tak na dwoje babka wróżyła - jak widać (kolejny raz) dużo zależy od naszego nastawienia i podejścia do danej książki.

Jest to 27 książka, którą przeczytałam w 2020r.

Książka bierze udział w wyzwaniu:

Olimpiada czytelnicza u Pośredniczka książek

Chłopiec

TYTUŁ: Chłopiec
AUTOR: Zbigniew Zyśk
WYDAWNICTWO: Oficynka
ROK WYDANIA: 2019
LICZBA STRON: 234

Czas na wybranie książki ze stosu recenzenckiego. Zaintrygowana opisem sięgnęłam po mroczny thriller o złych wyborach w złym świecie.

Tytułowy chłopiec to 25-letni Mateusz syn policjanta. Chłopak korzysta z życia - kumple, kobiety, alkohol i narkotyki - to jest sens jego życia. Mateusz czuje się niezniszczalny, respekt czuje jedynie przed ojcem. Nagle wszytsko zaczyna się sypać, utrata pracy (przez głupie żarty najlepszych kolegów), wypadek młodszego brata, wpadka podczas zakupu towaru.

Narracja jest pierwszoosobowa w czasie teraźniejszym. Styl dość oryginalny, wciąga w fabułę i podkreśla jej mroczny klimat.

Akcja mknie właściwym sobie torem, jednak bardziej przypomina migawki niż ciągłą fabułę. Dla czytelnika cały czas jest zagadką czy wszystkie wydarzenia to rzeczywistość czy też może narkotyczne wizje? Pościg, nóż tuż pod gardłem, utrata najbliższych.

Nie ma w tej książce żadnego pozytywnego dla bohaterów zdarzenia. Czy przez to autor chciał podkreślić że narkotyki do niczego dobrego nie prowadzą? Zakończenie chyba miało nieść nadzieję, być optymistyczne - ale ten przekaz do mnie nie przemawia. Relację Marty i Mateusza bardzo trudno określić, związek, luźna znajomość? Ale na pewno nie miłość. Czy odbiorcy tej książki (myślę że młodzi mężczyźni) będą potrafili wyciągnąć z niej odpowiednie wnioski? Nie jest to oczywiste, ponieważ żadna poważna konsekwencja nie została tutaj podkreślona.

Mateusz jako bohater tej książki to przedstawiciel młodego pokolenia. Poszukuje adrenaliny, zawieszony między dziecięcą beztroską, a bezkompromisową dorosłością. Charakteryzuje go przede wszystkim głód wrażeń i adrenaliny, postawa "mieć". Autor jest doskonałym obserwatorem rzeczywistości i w przekazie pełnym emocji odmalował obraz (generalizujący - to prawda, ale z pewnością nie przekłamany) młodych dorosłych.

Przeczytajcie.

Jest to 26 książka, którą przeczytałam w 2020r.

Książka bierze udział w wyzwaniu:

Olimpiada czytelnicza u Pośredniczka książek

Ja chyba zwarjuję!

TYTUŁ: Ja chyba zwarjuję!
AUTOR: Agata Przybyłek
WYDAWNICTWO: Czwarta strona
ROK WYDANIA: 2018
LICZBA STRON: 382

Tego co dzieje się na świecie nikt się nie spodziewał. Stan zagrożenia epidemiologicznego, domowa kwarantanna - jakoś trzeba się odnaleźć w tej nowej rzeczywistości. Ja niezmiennie wybieram książki. Tym razem postawiłam na coś lekkiego, coś co od dawna czekało na swoją kolej.

Nina to kobieta tuż przed 30, ma dwoje dzieci i byłego męża - wiecznego małego chłopca. Kobieta jakoś ogarnia swoje życie, często pomagają jej siostry i mama Sabina.
Nina pracuje jako salowa w szpitalu psychiatrycznym, jeden z pacjentów wyraźnie ją adoruje. Kobieta czuje się osaczona i zaczyna bać się o swoje bezpieczeństwo. Zapłakaną Ninę, w kantorku z niepotrzebnym sprzętem, znajduje doktor Jacek.

Sabina uważa, że życie jej córki jest niepełne i postanawia znaleźć jej nowego męża. Loguje się na portalu randkowym i wymienia wiadomości w imieniu Niny. Sabina to kobieta pełna energii, dzień zaczyna od wizyty na siłowni, ubiera się w najmodniejszych sklepach i uwielbia młodszych od siebie mężczyzn. Lubi też wtrącać się w życie innych - szczerze mówiąc uwielbiam takie bohaterki, w realnym świecie nie chciałabym mieć z nimi do czynienia, ale  czytanie o nich to świetna zabawa.

Jacek to jedynak, studiował i praktykował w Warszawie. Po śmierci ojca wrócił do Brzózek by zamieszkać z mamą. Pani Anita jest zakochana w swoim synu - dba o każdy aspekt jego życia, przygotowuje zdrowe posiłki, prasuje ubrania, dba by zabrał szalik, dzwoni w ciągu dnia by zapytać o jego samopoczucie. Anita to kobieta bardzo samotna, jak więc zareaguje na wieść że Jacek umówił się na randkę?

Czy Jacek i Nina mając takie matki mają szansę wypić spokojnie kawę? O ile Sabina zrobi wszystko by tych dwoje się zeszło o tyle Anita wykorzysta wszystkie swoje siły by temu zapobiec - oj będzie się działo.

Takiej książki było mi trzeba. Lekkiej, zabawnej i odprężającej. Książka czyta się sama, a poczynania bohaterów bawią do łez. Ja przy tej powieści bawiłam się świetnie. Nina nie daje się zmanipulować matce, walczy z ospą dzieci i nieporadnością byłego męża ale mimo to próbuje znaleźć szczęście.

Optymistyczna i przyjemna lektura na niewesoły czas. Ta książka was nie zawiedzie, ja z przyjemnością przeczytam kolejny tom serii, który już czeka na półce.

#zostańwdomu #czytajksiążki

Jest to 25 książka, którą przeczytałam w 2020r.

Książka bierze udział w wyzwaniu:

Olimpiada czytelnicza u Pośredniczka książek

Jak to było

TYTUŁ: Jak to było

AUTOR: Tadeusz Maksimowicz
WYDAWNICTWO: Warszawska Firma Wydawnicza
ROK WYDANIA: 2019
LICZBA STRON: 233

Znacie historię swojej rodziny sięgającą dalej niż pamięć dziadków? Jedna z moich dalszych ciotek wykonała ogrom pracy i rozrysowała drzewo genealogiczne, skontaktowała się z wszystkimi członkami rodziny, poprosiła o zdjęcia i przygotowała imponującą publikację. Znam więc dobrze jedną gałąź mojej rodziny (od moich prapradziadków ze strony taty), pozostałe gorzej ale wszystko do nadrobienia. Tym wstępem chciałam Was zaprosić na recenzję książki pana Tadeusza Maksimowicza, który prowadził badania, zjeździł pół Polski i opisał historię swojej rodziny. 

Jako przedmowę znajdziemy wpis prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej w latach 2010-2015 Bronisława Komorowskiego, który w pięknych słowach podkreśla potrzebę budowania wspólnoty rodzinnej. "Bo przecież naród i państwo, tradycja ogólnonarodowa i państwowa składają się z tysięcy, a może i milionów tradycji rodzinnych, uzupełnianych o tradycje i doświadczenie środowiskowe, regionalne, czy wręcz lokalne."

Praprapradziadek autora to Aleksander Ostrowski herbu Nieczuja. Ostrowscy mieszkali na Mazowszu, syn Aleksandra Hipolit nabył majątek w Żabokliku (1887r), na którym gospodarowano do 1939r. Autor snuje niespieszną historię rodziny w której ta miejscowość odgrywa znaczną rolę, nie skupia się jednak na głównym pniu rodziny ale chętnie przytacza ciekawostki dotyczące też innych osób. Mnie najbardziej spodobała się opowieść o pannie Emilii nauczycielce, której czas pracy w szkole przypadał na początek XX wieku.

Tym za co mogę postawić książce minus to brak rysunku drzewa genealogicznego. Publikacja jest bogata w fotografie i kopie dokumentów, a tego istotnego elementu zabrakło. Byłaby to grafika bardzo pomocna, by umiejscowić daną postać w historii rodziny autora. Pan Tadeusz czasami "skacze" po wątkach, czasami powtarza informacje o omówionej już postaci omawiając historię kogoś innego. Na wypadek zagubienia się w gąszczu koligacji rodzinnych rozrysowane drzewo byłoby wartościowym dodatkiem.

Język prosty, ale nie potoczny czy codzienny. Autor ze starannością oddał historię swojej rodziny. Często jednak podając fakty wpadał w podręcznikową manierę suchych informacji chcąc nakreślić obraz epoki. Pojawia się kilka dialogów, ale bardzo niewiele. Pan Tadeusz nie chciał gdybać, czy ubarwiać historii, dla niego najważniejsze było ukazanie jak to było. W publikacji widać rzetelne przygotowanie, rozmowy z osobami, które mogły pamiętać tamte czasy, wycinki prasowe, listy, czy dokumenty urzędowe - pojawiają się częste cytaty ze źródeł pisanych, a tam gdzie to możliwe ich fotografie.

Podsumowując, ta książka dla bliskich pana Tadeusza Maksimowicza to na pewno cenny zbiór rodzinnych historii, wielopokoleniowa opowieść o ludziach dla których najważniejsza była rodzina. A jak odbiorą książkę czytelnicy nie znający rodu Maksimowiczów? Dla osób lubiących historię jednostki na tle wydarzeń historycznych ta książka może być inspiracją do poszukania wiadomości o swojej rodzinie. Dla pozostałych może się okazać ona mało ciekawa. Wszystko więc zależy od waszego podejścia.

Jest to 24 książka, którą przeczytałam w 2020r.

Książka bierze udział w wyzwaniu:

Olimpiada czytelnicza u Pośredniczka książek

Miłość rano, miłość wieczorem

TYTUŁ: Miłość rano, miłość wieczorem
AUTOR: Maria Nurowska
WYDAWNICTWO: WAB
ROK WYDANIA: 2014
LICZBA STRON: 254

Półka wstydu ugina się pod naporem książek, recenzenckie powieści też cały czas przybywają, ale nie ma to jak wybrać się do biblioteki w poszukiwaniu nowej lektury. Do tych poszukiwań skłoniło mnie wyzwanie pod hasłem u Ejotkowe postrzeganie świata. Lubię takie wyszukiwanie tytułów po bibliotecznych półkach, tak trafiłam na powieść którą chcę Wam dzisiaj zaprezentować.

Jerzy i Zofia spotykają się przypadkiem po latach, ale nie jest to znany nam, wielokrotnie przerabiany, wątek o miłości z czasów szkolnych. On i ona walczyli w Powstaniu Warszawskim, pobrali się po trzech dniach znajomości - ale takie były wtedy czasy. Miłość rozkwitła na ruinach miasta, pierwsza, świeża i niezapomniana. Po wojnie Zosia znalazła pracę jako nauczycielka muzyki i młode małżeństwo przeprowadziło się na Mazury. Tam jednak Jurek wyróżniał się z tłumu i został zauważony przez ówczesne władze, musiał uciekać a Zosię poinformowano, że jej mąż zginął.

On ukrywał się, a potem po ustabilizowaniu sytuacji politycznej osiadł w Warszawie. Zosia uciekła za granicę, gdzie urodziła córkę. Zaczęła robić karierę jako śpiewaczka operowa i zamieszkała w Niemczech. Spotykają się po 23 latach na przedstawieniu, w którym ona gra główną rolę. Mogłoby się wydawać że spotkanie będzie pełne wzruszeń ale opisano je raczej nijako. Zofia informuje Jerzego że ich córka ma kłopoty i jest w więzieniu. Mężczyzna w takich oto okolicznościach dowiaduje się że jest ojcem.

Mężczyzna z pomocą przyjaciół próbuje wydostać córkę z więzienia. Nie jest to łatwe bo oskarżona została za członkostwo w grupie terrorystycznej i próbę zamachu (z jej strony było to jednak tylko zauroczenie niewłaściwym ludźmi).

Dawno nie czytałam powieści z narracją pierwszoosobową męską. Tutaj wydarzenia obserwujemy tylko z perspektywy Jerzego. Wspomina on czasy powstania Warszawskiego i relacjonuje to co dzieje się w teraźniejszości. Komentuje rzeczywistość opierając się w głównej mierze na faktach a nie tylko na swoich odczuciach i emocjach.

Powieść wielowątkowa. O poszukiwaniu tożsamości narodowej, o męskiej przyjaźni, o trudnych relacjach matki i córki, o miłości młodzieńczej "rano" i o tej dojrzałej "wieczorem". Można by się jednak zastanowić czy na zaledwie 250 stronach wszystkie te wątki zostały dokładnie przedstawione czy raczej zostajemy potraktowani ogólnikami. I tak, i tak. Cześć motywów jest pogłębiona, część tylko zaznaczona, każdy więc może inaczej tę książkę odebrać i na innym poziomie ją rozpatrywać.

Powieść pozostawia po sobie ogólnie dobre wrażenie. Przeszkadzało mi jednak nieco ujawnienie poglądów politycznych. Autorka bez skrępowania ustami bohaterów wyraża o pinię o czołowych politykach naszego państwa. Przyznam że nieco mi to zgrzytało, bo sięgam po książki również dlatego by nie musieć oglądać politycznych informacji, a tutaj wyskakują nam takie kwiatki. Mimo wszystko polecam.

Wcześniej czytałam inną książkę autorki "Sprawa Niny S" <klik> i sięgnęłam po nią również za sprawa udziału w wyzwaniach. Co jest kolejnym dowodem na to, że takie akcje poszerzają nieco nasze czytelnicze horyzonty jeśli czasami wymagają wyjścia ze swojej literackiej strefy komfortu.

A Wy znacie powieści Marii Nurowskiej?

Jest to 23 książka, którą przeczytałam w 2020r.

Książka bierze udział w wyzwaniu:

Olimpiada czytelnicza u Pośredniczka książek

Frontier

TYTUŁ: Frontier
AUTOR: Paweł Laskowski
WYDAWNICTWO: Novae Res
ROK WYDANIA: 2020
LICZBA STRON: 457

Po literaturę przygodową raczej sięgam rzadko, nie dlatego że nie lubię, ale jakoś tak nieczęsto wpada mi w ręce. Czytając opis tej książki liczyłam na coś w stylu Olivera Twista z elementami tajemnic i zagadek.

Matthew Kane cierpi po stracie żony. Nie wie jak poradzić sobie z wychowaniem maleńkiego synka, dlatego oddaje Chrisa pod opiekę wynalazcy Wilhelma Withell'a. Wilhelm w raz z żoną mają już syna Joe, ale przygarniają małego chłopca i obdarzają go miłością. Losy tej rodziny poznajemy na przestrzeni wielu lat u schyłku rewolucji przemysłowej.

Drugą rodziną na kartach tej powieści jest małżeństwo Edgara Addamsa (lekarza położnika) i malarki Katy. Dzieci w tym czasie w Anglii musiały szybko dorastać, najstarsza córka Addamsów Scarlett była bardzo zdolna i uczęszczała na lekcje, jednak dobrze zdawała sobie sprawę że jej rodziny nie stać na taki luksus. Dziewczyna została aktorką, występowała na deskach znamienitych teatrów.

Dzieci w obu rodzinach dorastały. Chris ćwiczył boks i osiągał w tym sporcie sukcesy. Scarlett była pewną siebie młodą kobietą głoszącą feministyczne hasła. Tych dwoje spotyka się pewnego wieczoru na ciemnej londyńskiej ulicy.

Jeśli w powieści trzeba czytać między wierszami by ze stosu porównań i metafor wydobyć jakiś zalążek akcji to jest niestety źle. Do setnej strony nie wiedziałam zupełnie nic. Bardzo ciężko było się zorientować kto jest bohaterem danej sceny, dialogi bez oznaczenia osób i długie opisy zdecydowanie nie ułatwiały sprawy. Do trzy setnej strony akcja nie zmierzała w żadnym określonym kierunku, jakieś strzępki wydarzeń ale brak jakiejkolwiek osi powieści - tak chyba nie wygląda literatura przygodowa. Gdy została mi do końca 1/4 do końca byłam tak zmęczona tą książką, że marzyłam o tym by jak najszybciej ją skończyć.

Jeśli chodzi o atmosferę miasta to muszę przyznać że została ona dobrze oddana. Wszechobecny smog i mgła. Nierówny bruk, niewyszukana architektura - przez ten brud i ponury krajobraz przebijał się wyraźnie jeden kolor - czerwony. Autor często używał tej barwy dla podkreślenia wagi jakiegoś wydarzenia (które trzeba było wyłuskać spośród opisów).

"Pojazd zatrzymał się tuż przed samymi drzwiami puszki przybranej w formę fortyfikacji z czerwonych cegieł. Słońce zazwyczaj boleśnie patrzące w ślepia, chcąc dostać się do wnętrza, nie przejawiało złowrogich zamiarów. Tutaj, zostając na osobności, trawiło wisielczy humor. Wiecznie łase na widok krwi swoją mocą sprawiło blaknięcie ścian od zewnątrz."

Paweł Laskowski jest debiutującym autorem i zapewne włożył w powieść mnóstwo pracy. Dla mnie niestety był to przerost formy nad treścią. Z przykrością muszę napisać że nie polecam. Mnie czytanie tej książki dosłownie zmęczyło. Za mało akcji, za dużo opisów, dziwne dialogi...

Jest to 22 książka, którą przeczytałam w 2020r.

Książka bierze udział w wyzwaniu:

Olimpiada czytelnicza u Pośredniczka książek

Sopel bramkostrzelny

TYTUŁ: Sopel bramkostrzelny czyli najdroższy transfer w historii piłki nożnej.

AUTOR: Ewa Nowak
WYDAWNICTWO: Czarna Owca
ROK WYDANIA: 2020
LICZBA STRON: 119

Od jakiegoś czasu dziewczyny grają w szkolnej drużynie piłki nożnej. Treningi i turnieje już się wpasowały w nasz cotygodniowy harmonogram. Nie śledzimy co prawda nowinek ze świata piłki nożnej, nie orientujemy się w rankingach i tym podobnych sprawach dlatego książka która ostatnio do nas trafiła ujawniła przed nami zakulisowe działania klubów sportowych.

Anakin, Omega i Czternasty tworzą tajną grupę operacyjną. Wydarzenia poznajemy z perspektywy Anakina, chłopiec musi zdobyć kartę członkowską klubu sportowego Poland Gold. 

Najlepszy piłkarz klubu Adam Sopliński "Sopel" gra najważniejszy mecz życia. Po jego zakonczeniu ma podpisać kontrakt z przedstawicielami drużyny z Włoch. Niestety podczas gry mdleje, podobnie jak inny zawodnik Piotr Czerny. Anakin i Omega muszą odkryć kto próbował zapobiec najdroższemu transferowi w historii piłki nożnej.

Gabi: to była ciekawa zagadka kryminalna i szpiegowska chociaż trudno było mi odgadnąć kto.za tym stoi. Anakin i Omega mieli fajny sprzęt do podglądania i podsłuchiwania. Książka bardzo mi się podobała, chętnie poznam inne przygody tajnej grupy operacyjnej.

Lidka: wiem co to morderczy trening przed meczem dlatego łatwo mi sobie wyobrazić to co działo się w książce. Trochę było za dużo podejrzanych chociaż Anakin i Omega poradzili sobie z tą zagadką. Bardzo fajna książka.

Zwrócę jeszcze uwagę na czcionkę dostosowaną do młodszych czytelników, krótkie rozdziały, czarno-białe ilustracje i twardą oprawę. Książka jest na prawdę fajnie wydana. Polecam

A na Facebooku znajdziecie dłuższy filmik z wypowiedzią Gabi o tej książce <klik>. Tutaj nie mogłam dodać, jakieś problemy techniczne mi wyskoczyły...

Polecamy książkę detektywistyczną "Sopel bramkostrzelny" i chłopcom i dziewczynkom.

Harry Potter i Zakon Feniksa

TYTUŁ: Harry Potter i Zakon Feniksa
AUTOR: J. K. Rowling
WYDAWNICTWO: Media Rodzina
ROK WYDANIA: 2004
LICZBA STRON: 949

Tom pięty przygód Harry'ego Pottera był pierwszym na którego premierę musiałam czekać. Była to też pierwsza zamówiona przeze mnie książka :) Egzemplarz jest już wysłużony, bo trudno mi powiedzieć ile razy tę część czytałam. Od listopada czytałam go na głos dziewczynom i w lutym udało mi się skończyć. Zapraszam na naszą rodzinną recenzję o tej książce.

Ulubiona postać lub stworzenie:
Gabi: testral, ponieważ ma ciekawe właściwości, jest trochę podobny do konia który dowiezie cie w każde miejsce które chcesz.
Podobał mi się też Hagrid, który miał trudne zadanie z Graupem ale się nie poddał. Oraz Tonks, która jest metamorfomagiem.

Lidka: Fred i Georg którzy testowali nowe cukierki i różne magiczne gadżety. Najlepiej wyszedł im pokaz fajerwerków i bagno którego nie można było usunąć.
A także Malfoy, który wymyślił piosenkę Weasley jest naszym królem.

Najmniej lubiana osoba/postać:
Gabi: Umbridge która jest szpiegiem Ministerstwa Magii i która w swojej Brygadzie Inkwizycyjnej miała Malfoy'a, który odejmował punkty innym prefektom.

Lidka: Umbridge za to, że była Inkwizytorem Hogwartu i że udawała, że ma kaszel oraz nie lubię jej za to że zabroniła Harremu grac w quiddicza.

Jakiego zaklęcia chciałbyś się nauczyć?
Gabi: Expeliarmus i Drętwota - bo tych uczył Harry na zajęciach GD

Lidka: czytania w myślach, legilimencja.

Scena która ci się najmniej podobała:
Gabi: randka Harry'ego z Cho - wcale nie było miło, bo ona się rozpłakała i chciała rozmawiać o Cedriku. A tak w ogóle to ja nie lubię romantycznych scen.

Lidka: przesłuchanie w Ministerstwie Magii, nikt nie dopuścił Harry'ego do głosu.

Która część z serii książek podobała ci się najbardziej?
Gabi: Każda po kolei, bardzo lubię całą serię.

Lidka: chyba czwarta z Turniejem Trójmagicznym

Który film podobał ci się najbardziej?
Gabi: Lubię wszystkie, a najbardziej momenty gry w quidditcha oraz czarowanie. Trochę mało podobała mi się bitwa w Ministerstwie Magii między Voldemortem i Dumbledorem.

Lidka: lubię oglądać wszystkie, a także filmiki na youTube o Hermionie i Draco.

Przygoda z Harrym trwa. Dziewczyny wyszukują sobie na YouTube filmiki z ulubionymi bohaterami i ciekawostkami o filmach. Nie ma dnia byśmy nie grały w Dooble :) Dziewczyny też często bawią się w Hogwart - pobudzenie wyobraźni level hard. Wprowadzenie ich w ten świat było strzałem w 10. Jeszcze nie wiem, kiedy zaczniemy czytać tom 6, może w najbliższym czasie nie, ale pewnie w tym roku uda się przeczytać :)

Pozostałe wpisy o ksiązkach z serii Harry Potter
/film-vs-książka-spotkanie-1
harry-potter-spotkanie-drugie.
harry-potter-pierwsze-spotkanie.html
Harry Potter tom 3
Harry Potter tom 4

Jest to 21 książka, którą przeczytałam w 2020r.

Książka bierze udział w wyzwaniu:

Olimpiada czytelnicza u Pośredniczka książek

Podsumowanie lutego

Luty! Dziękuję że już się skończyłeś. Był to bardzo ciężki miesiąc zarówno pod względem rodzinnym i czytelniczym. Zmarł wuj mojego męża, który mieszkał z nami więc w domu zrobiło się dość smutno. Ucieczka w książki była swego rodzaju pocieszeniem.

Przejdźmy teraz do spraw blogowych, które zaczynają być pod znakiem zapytania. Zaczęłam pracę w nowym miejscu, ale tylko na nocną zmianę, po pierwszym tygodniu widzę, że odbije się to mocno na czytaniu, ale na razie nie chcę niczego przesądzać. W lutym przeczytałam 9 książek, trzy z nich okazały się bardzo przyjemne, jedna znośna, a reszta raczej męcząca. Oraz udało mi się dokończyć z dziewczynami Harrego Pottera i Zakon Feniksa, czyli mogę zaliczyć na poczet lutego 10 lektur.

Powieść Próba sił utwierdziła mnie w przekonaniu że powieści grozy zupełnie na mnie nie działają. Jakoś zjawiska paranormalne wywołują u mnie raczej śmiech niż dreszcz emocji.

Niestety thriller obyczajowy I żyli długo i szczęśliwie okazał się niestety czytelniczym pudłem.

Pokutnicy to dość intrygujący debiut w klimatach retro, czekam na więcej, bo mimo kilku minusów była to dość znośna lektura.

"Gdyby ocean milczał" przepiękna opowieść o marzeniach i losie który lubi płatać figle.

Jak wytresować kota przyjemna książka dla całej rodziny o perypetiach właścicieli kotów.

Było też spotkanie z poezją - dwa zupełnie różne tomiki recenzja tutaj

Wielki spadek z półki wstydu, przeczytałam książkę, która stała na niej najdłużej  "W pętli"

"Syn pszczelarza" i życie w społeczności Amiszów, delikatna powieść o miłości.

Powrót do serii z Chyłką okazał się średnio udany, nie wiem czy będę czytała kolejne tomy <recenzja>

A na zakończenie coś co bardzo lubię czyli powieść w klimatach retro, dodatkowo wzorowana na jednej z książek Mari Rodziewiczówny Spadek Barbary Tryźnianki

Na recenzję czeka jeszcze 5 tom przygód Harry'ego Pottera :)

Walka ze stosem hańby w tym miesiącu jak najbardziej na plus :) Udało się go zmniejszyć aż o 5 pozycji (ale w sekrecie wam powiem, że to tylko dlatego że coś opóźnia dostawę egzemplarzy recenzenckich).

Plany na marzec? Przede wszystkim Targi Książki w Poznaniu. Trwają od 6 do 8 marca, ja będę tylko w sobotę 7 marca, ale może uda mi się z kimś z was spotkać? Wybieracie się na takie wydarzenie?

Czytelniczo nie mam jeszcze rozpiski (TBR), bo czekam az dotrą do mnie egzemplarze recenzenckie. Na pewno będę czytała Chirurga, łapcie opis:

Martynka Hemerska obchodzi swoje dwunaste urodziny. W prezencie dostaje króliczka, o którym od lat marzyła. Zachwycona wychodzi narwać mu trawy. Z tego spaceru nigdy już nie wraca. Jej okaleczone i zbezczeszczone ciało zostaje znalezione niedaleko cmentarza na Naramowicach w Poznaniu.

Porucznik Dagmara Madej, zwana Zbójem, oraz jej koledzy z komendy Freddy i Harry rozpoczynają śledztwo, które odsłania wstrząsającą prawdę.


Zaczytanego marca ;)